Leibniz

Gottfried Wilhelm Leibniz (1646- 1716) wordt in dit boek 'een zondagskind in de filosofie' en 'filosoof van de zevende dag' genoemd vanwege zijn uitbundige begaafdheid en vanwege zijn positieve kijk op de wereld. Hij wekt in zijn omvangrijk werk de indruk in het boek van de schepping te lezen op het moment waarop het wordt geschreven. Deze studie over Leibniz bestaat uit twee delen. In de eerste afdeling worden essayistische beschouwingen gebundeld die cirkelen om de systematiek van het denken van Leibniz en zijn metafysische overwegingen, onder andere over mogelijkheid en werkelijkheid. Centraal hierin staat de gedachte dat alles wat mogelijk is, werkelijkheid wil worden en inderdaad werkelijkheid wordt als er niets is waarmee het tegenstrijdig is. In het tweede deel wordt een aantal weinig bekende en nog niet eerder vertaalde kleine filosofische geschriften van Leibniz in een bloemlezing bijeengebracht. Het geheel vormt een inleiding tot het oorspronkelijke en levendige denken van