Kaddisj voor een niet geboren kind

In een indrukwekkende, bezwerende monoloog vertelt de ik-figuur waarom zijn kampverleden hem van het ouderschap weerhield: het is al haast ondoenlijk om zelf te overleven. Ook zijn schrijverschap wordt erdoor overheerst: 'Het schrijven is voor mij niets anders dan het onophoudelijk delven van het graf waaraan anderen, die boven de wolken wonen, mee graven.'