Het satijnen hart

In Het satijnen hart schetst Remco Campert op lichte en weemoedige toon het portret van een stokoude schilder die soms in verwarring is, maar haarscherp kan nadenken in de laatste fase van zijn leven. De schilder wordt geconfronteerd met het overlijdensbericht van zijn ex-vriendin. Dertig jaar geleden, in de nacht waarop ze hem verliet, inspireerde zij hem tot het schilderen van een zelfportret. Dat doek bevindt zich nog steeds in zijn oude atelier, dat hij na die nacht nooit meer heeft betreden. Door omstandigheden wordt hij nu gedwongen opnieuw over zijn leven en werk na te denken.