Het gezicht van de dood

Een huiveringwekkende confrontatie met het ultieme kwaad. Het eerste wat ik ruik is moord. Een schrijver heeft me eens gevraagd hoe moord ruikt. Hij was op zoek naar materiaal voor een boek dat hij aan het schrijven was, iets authentieks. 'Het is het bloed,' zei ik tegen hem. 'De dood stinkt, maar wanneer je voornamelijk bloed ruikt, ruik je meestal een moord.'Daarop vroeg hij me om de geur van bloed te beschrijven. 'Het is alsof je een mond vol muntjes hebt die je niet kunt uitspugen.' Ik ruik het nu, die doordringende, weeïge, koperachtige geur. Tot op zekere hoogte windt het me op. Er is hier een moordenaar geweest. Ik jaag op moordenaars. Ik loop verder.Het meisje is zestien jaar oud. Ze heet Sarah, bevindt zich op de plaats delict van een gruwelijke drievoudig moord en houdt een pistool tegen haar hoofd gedrukt. Ze beweert tegenover de politie dat 'de Vreemdeling' haar adoptiegezin heeft vermoord. Dat hij haar al haar hele leven achtervolgt en iedereen vermoordt van wie ze