Het einde van mensen in 1967

In dit ongewoon opgebouwde boek (met perfect afzonderlijk leesbare verhalen, die omdat ze over dezelfde personages handelen tegelijk toch weer een roman vormen) schetst de bekende Vlaamse auteur (1957) het leven van een aantal archetypische inwoners uit het fictieve dorp Lensbeke op het einde van de jaren zestig. De verhalen worden op een cynisch, ironisch toontje verteld en het is àl kommer en kwel wat de Lensbekenaars overkomt: Alma vermoordt Jef, Flor de Paardenmarchand stikt in een autokoffer, de nieuwe dokter pleegt zelfmoord. Brusselmans slaagt erin de diverse verhaallijnen mooi te laten samenklikken. Wat in het ene verhaal een toevallig fait divers lijkt, blijkt in het volgende verhaal een belangrijk sleutelelement te zijn. Hij beschrijft zijn personages recht voor de raap in een wervelend, vaak bewust choquerend Vlaams. In enkele pennentrekken slaagt hij er steeds opnieuw in de Lensbekenaars te schetsen. Maar het blijft dan wel bij een schets, want Brusselmans doet