Datumloze dagen

Zou het niet beter met ons gaan, zei Mirjam op een avond na de zwijgend genoten Iglo-prak, zeven minuten in de oven en smullen maar! – beter met ons gaan, zei ze, met ons huwelijk, zei ze, als we¿ als we¿ [¿] Als er een kindje zou komen. Als wij een kindje zouden krijgen, zei ze. [¿] Toen kwam Venetië. Haar vader had financieel een mazzeltje gehad, een winnend lot in de staatsloterij of iets dergelijks, en had Mirjam, zijn oogappeltje, troetelknuffeltje, een aantal bankbiljetten toegestopt. Mirjam regelde een reisje en opeens bevond ik me met haar in Venetië, waar ik zoek raakte in een vervoerende melancholie, die als zich openplooiend fluweel over me heen viel zodra ik de stad voor het eerst met eigen ogen zag en die me in de vijf dagen dat we er waren zou blijven beheersen. Ik verbaasde me over mezelf, over de rust die er in me daalde, een soort dromerige kalmte en verzoendheid. In zijn nieuwe roman Datumloze dagen beschrijft Jeroen Brouwers op onnavolgbare wijze