Annie

'Schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven, als zij het hebben opgeschreven,' schrijft Kees vanKooten in Annie. Met dit prachtige boek heeft hij dat gedaan. Annie is Kees van Kooten op zijn best: ontroerend,grappig en recht uit het hart. De zon staat recht boven ons en de tuin is weldadig. Riante zitjes in de schaduw, knap onderhouden planten en rechts achterin een paarse sering, overkokend van de bloesem. Bij het vijvertje ontdekken we zelfs een lavendelstruik. Ik breek een takje af, wrijf de top ervan tussen duim en wijsvinger en houd deze onder Annies neus.'Hè jakkes, waarom doe je dat nou!' roept ze.'Hoezo? Dat ruikt toch heerlijk?''Nee dat prachtige bloemetje afplukken! Nu is het morgen dood en anders had het hier nog de hele zomer kunnen staan!''Het is toch geen vlieg, Annie?''Dat is precies hetzelfde. Ben jíj nou mijn kind?'' We gaan naar boven,' mok ik. 'Ik moet je klok nog ophangen. En ik wil dat je de lift neemt.'