Wat Isik zo raak doet, is niet alleen het schetsen van de fysieke omgeving, maar ook de innerlijke wereld van een adolescent dat leert te overleven door zich klein te maken, stil te houden – onzichtbaar te zijn. Het bracht herinneringen boven aan klaslokalen waar ik mijn mond hield, aan saaie woonblokken , aan de schaamte én de hoop die door mijn jeugd heen slingerden.
